هــم مــرگ بـــر جـهـان شـمـا نـیـز بـگـذرد

ویـن بـومِ مـحـنـت از پـی آن تا کـنـد خـراب

بــــاد  خـــزانِ  نــکبـتِ  ایـّــام  ،   نــاگـهان

آب اجـل کـه هـسـت گلوگیـرِ خـاص و عـام

چـــون دادِ عـادلان به جـهـان در ، بـقا نکرد

در مملکت چو غرش شیران گذشت و رفت

بادی کـه در زمـانه بسی شمع ها بکُـشت

زیــن کـاروانـسـرای ، بسی کاروان گذشت

ای مـفـتـخـر بـه طـالـعِ مـسـعـودِ خـوشـتن

این نـوبـت از کـسان بــه نـاکـسـان رسـیـد

بــیــش از دو روز بـــود  از آن دگـــر کـسـان

بـــر تـــیـرِ جـورتـان ز تـحـمـّل سـپـر کـنـیـم

در   بــاغ   دولــت   دگـران   بـــود   مــدّتی

آبـی ست ایستاده در این خانه، مال و جاه

ای تـو رمـه سـپـرده بـه چـوپـانِ گـرگ طَبع

پـیـل فـنـا کـه شـاهِ بـقـا مـاتِ حُـکمِ اوست